Ik hoor zijn hersens knarsen. “Nee, zo’n vader wil ik eigenlijk niet zijn. Hij is ouderwets en traditioneel. En super streng. Ik moest altijd luisteren. Een weerwoord was ondenkbaar”, doelend op zijn eigen vader. Nu ik hier woon, gun ik mijn kinderen een leuke vader. Wil ik die moderne Nederlandse opvoeding overnemen. Maar ik vind toch ook dat ze moet luisteren. Wat vind jij Katrien?”
Zijn blik spreekt boekdelen als hij het over deze spagaat heeft. Opvoeden in 2 culturen maakt hem broos en kwetsbaar. Zijn vrouw vult aan: “Hij eist soms gehoorzaamheid, dat kan toch niet, Katrien?”
Ik heb de waarheid niet in pacht. Nooit. Ik zal ook niet oordelen over wat kan of moet. Wel dat het mij lastig lijkt om zoiets van een kind van 8 te eisen. “Wil jij die politieagent zijn voor je dochter? Dan krijg je het nog druk. Ze heeft een sterke eigen wil. En jij moet dan wel steeds blijven dreigen en eisen. Anders werkt het natuurlijk niet”, zeg ik met een knipoog.
Het kwartje valt. Nee, dat wil vader niet. De opening om te kijken naar hoe hij het wel wil is gemaakt. Het wordt een prachtig gesprek over cultureel erfgoed en ouderschap. En wat te doen met pittige emoties. Korte lontjes. Ik luister. Ademloos.
Leave a Reply