Zondagavond zag ik al dat er wat urgente mailtjes binnen waren gekomen. Vanmorgen start ik met 30 min mailjunken. Als een malle in beperkte tijd er doorheen gaan. De beperkte tijd maakt dat ik een stuk efficiënter wordt.
Om 9.30 start ik met kalibreren met een collega van Social Work Hogeschool Utrecht. We hebben heel wat beeldportfolio’s te beoordelen. Het halve weekend is opgegaan aan nakijken. Aangezien studenten een grote diversiteit in uitvoering van dezelfde opdracht laten zien…. Nou ja. Je snapt het. Zitten alle gevraagde ingrediënten erin? Is het een onvoldoende of een Niet Voldaan? Staat er voldoende feedback bij zodat ze bij de herkansing wel kans van slagen maken?
We houden het kort. Overleg met VIB begeleider van De Rading Jeugd & Opvoedhulp klopt aan in teams. Samen met Samen Veilig Midden-Nederland om een ingewikkeld gezin te bespreken.
Het gesprek duurt net even wat langer waardoor ik niet op tijd kan zijn bij mijn afspraak met een gezin met een niet-slapende baby. Ik bel moeder op en guess what? Sinds deze week slaapt de baby ineens wel! Zij blij, ik blij. Soms is de tijd en omarmen van wat er is ook helend.
Fijn dat Daan vandaag thuis aan het werk is. Kunnen we samen lunchen in de tuin in een waterig, maar warm zonnetje.
Nog voor de afwas opgeruimd is, belt een vader mij. Hij geeft mij regelmatig updates van de situatie met zijn kinderen. Ik waardeer het vertrouwen en doe niet moeilijk als hij belt. Ook als dat buiten kantoortijd is. Als ik er ben neem ik op als het kan. Zo werk ik in mijn eigen bedrijf, maar ook voor SOVEE.
Ik spar nog even met mijn collega over de tentamens en spreken af dat we elkaar einde van de middag treffen. Puntjes op de I. En aftikken. Morgen komen de herkansingen eraan. Ik pak een OpvoedPartySpel en OpvoedKikkertjes in.
Op de fiets. Via de brievenbus. Afgesproken om met een moeder mee naar school te gaan. Ik kom aan in zo’n spitsmoment. Vader, net terug van werk, laadt de kinderen in de auto, want opa is onverwacht opgenomen. Hij kan nog lachen als ik zeg: “Je bent in ieder geval van de straat. Je hoeft je niet te vervelen”. Moeder voedt nog even de baby. “Een boertje is toch een teken dat ze genoeg heeft, Katrien?”
We lopen samen naar school. Even samen ademhalen. Vertelt trots aan de juf en de IB-er dat ze zo blij met me is. Ik ben ook dankbaar dat ik zo met hen mag meelopen in hun kwetsbaarste momenten. Op de terugweg herhalen we wat we hebben besproken. Ik spreek het thuis nog ook even in op onze gezamenlijke app, zodat vader ook gelijk is bijgepraat. En ik een reminder heb voor mijn eigen dossier. Vandaag geen tijd om dat bij te werken.
Rond 17.00 nog even de tentamens afronden samen. Om 18.00 uur sluit ik mijn laptop. Op slaapstand. Want vanavond mag ik de allerlaatste Online OpvoedParty van dit seizoen geven. Mijn persoonlijke feestje. Hoewel ik me deze keer afvraag hoeveel deelnemers er komen… Ik laat me verrassen.
Leave a Reply