Ik zou aan zoveel vrouwen in mijn leven een ode willen brengen vandaag. Ik ben gezegend met heel veel power om me heen, als het om vrouwen gaat. Niet alleen mijn drie dochters. Die staan bovenaan mijn lijstje. Ook veel vriendinnen dragen bij. Collega’s waar ik met bewondering naar kan kijken. Samen bevechten we ieder op onze eigenWIJZE manier de rechten van de vrouw.
Gisteren kon ik, na 7 maanden, eindelijk mijn moeder (92) weer eens zien. Haar wijze woorden. Haar pure optimisme. Haar stralende lach bij het weerzien, ook al ziet ze geen snars meer. Zij viert haar eigen revolutie nu ze niet meer de dagelijkse zorg voor mijn vader (96) heeft. “Ik kan veel meer dan ik dacht, Katrien”.
Ze geniet van de een-op-een gesprekken met haar 8 kinderen. Weet zich nog altijd zelfstandig te redden. Staat een week na de operatie alweer op haar benen met haar nieuwe heup. “Ik heb de mooiste heup gekregen die er bestaat, Katrien, hij loopt als een kievit”. Maakt grapjes over haar leeftijdsgenoten. “Waarom lopen ze toch allemaal zo krom? Dan zie je toch niks?”. Humor is haar niet vreemd. “Ze lachen ook zo weinig, die oude mensen”.
En ze telt haar zegeningen. Iedere dag hardop. Ze heeft het er maar druk mee, met dat tellen.
Wie is jouw voorbeeld?
Leave a Reply