Het is begin jaren ’90. Als piepjonge pedagoog zit ik wekelijks in de speel-inloop in een ongezellige ruimte in het buurthuis in een achterstandswijk. “Zullen we een keer bij iemand thuis afspreken?”, vraag ik nietsvermoedend en snakkend naar een meer huiselijke sfeer. “Is goed, is goed”, knikten de voornamelijk eerste generatie buitenlandse vrouwen in koor. “We nemen allemaal iets lekkers mee”. Wat er daarna gebeurt grenst aan het magische.
Thee en veel, heel veel baklava herinner ik mij. Het gesprek verdiepte, ze vertaalden voor elkaar, heel organisch. De vrouwen bleven met elkaar in contact, ook buiten de wekelijkse bijeenkomsten om. Ze waren openhartig over hun worsteling met alledaagse opvoedingsvragen. Alles werd gedeeld, ook de pijnlijke momenten van ouderschap. Moeders voelden zich gesteund door de verhalen van andere vrouwen, die zonder oordeel zichzelf en de ander serieus namen.
En ik? Ik luisterde. Ademloos. Zonder oordeel. Naar hun allerbeste intenties. Naar de onderlinge verschillen van ieder gezin als de sleutel om van elkaar te leren. Ik ontdekte dat mijn boekenwijsheid niet ter zake deed. De eigenWIJSheid van deze wijze moeders bepaalde de rijke inhoud van het gesprek. Ik was diep geraakt. En dankbaar.
Intussen ben ik honderden vragen van ouders wijzer geworden. Deze heb ik samengevat in speels materiaal ter ondersteuning van de gesprekken met groepen ouders. Het lotgenotencontact van weleer is in 2010 omgedoopt tot de OpvoedParty. Er zijn een paar honderd gecertificeerde ambassadeurs in Nederland en België, die OpvoedParty’s in goede banen leiden, de veiligheid aan tafel bewaken en ouders met elkaar op wijkniveau aan elkaar verbinden. Er is een boek en een podcast over moeiteloos gesprekken voeren met ouders. Met recht kunnen we zeggen dat we iedere dag bouwen aan the village to raise a child. Bouw jij mee?
Wil je meer lezen over Katrien haar avonturen in haar werk?
Leave a Reply