Soms voelt mijn werk als pionieren. Soms als een zee van mogelijkheden. Soms als ongeduldig wachten op de rest van de wereld. En soms als een sardientje. Een sardientje in een zee van haaien.
Gelukkig zijn er meer sardientjes zoals ik. Mensen die tegen alle conventies in, doorgaan in doen wat ze geloven. Niet omdat het bewezen is. Niet omdat een ander hen vertelt dat het goed voor je is. Niet omdat het moet van de baas. Maar doorgaan omdat het werkt doordat ze het hebben gedaan.
Sardientjes zijn de mensen die #durftedoen niet schuwen. Sardientjes zwemmen soms tegen grote haaien op. Dat voelt als een speldeprik voor de haai. Sardientjes zijn te klein om te vangen, maar te groot om te negeren. Sardientjes willen vooruit. Denken in mogelijkheden. Sardientjes zwemmen nooit alleen, werken altijd samen in scholen. Zijn wendbaar en flexibel terwijl de haaien ondertussen vastlopen in een net van regels, systemen en wetten. Sardientjes glippen tussen de mazen door. Sardientjes luisteren. Sardientjes maken het verschil. Niet groots en meeslepend. Misschien zelfs wel traag maar vooral gestaag. Ze spartelen dapper door.
Ouders en opvoeders van nu hebben sardientjes nodig. Mensen die het anders willen doen en buiten de gebaande paden durven gaan. Mensen die zien dat we naar de haaien gaan als we niet snel in actie komen. De jeugdzorg verdient preventie. En sardientjes. Heel veel sardientjes.
Ben jij of ken jij een sardientje en ben je niet bang voor de haaien? Dan kom ik graag in contact met je!
Leave a Reply