“En? Gelukt om de afgelopen 2 weken niet te Googlen?” vraag ik de jonge ouders. Ja hoor, gniffelt vader. We gebruiken nu Bing…..?. Ze zochten tot mijn komst alles op over wat je wel en niet met een anderhalf jarige kan, mag of moet. Ik wees ze liefdevol op iets wat de meeste opvoeders van nature hebben: instinct. Volg je eigenWIJSheid. En misschien een onsje meer ont-MOET-en?
Ze waren zo blij dat ze nu meer ontspannen konden voelen wat ze zelf vonden ipv heen en weer geslingerd te worden tussen advies, regelgeving en meer voor dreumesjes van 1.5.
“Oh”, bekent moeder schuldbewust. “Ik heb toch een keer gegoogled”.
“Biecht op!” zeg ik met een knipoog.
“Ik zocht een trapje zodat B. veilig aan het aanrecht kan staan als wij koken”. Ik gniffel op mijn beurt. “Wat zeg je nou?”
Mijn liefdevolle confronterende stem zegt genoeg. Waarop vader zegt: “Haha, waarom eigenlijk, bedoel je zeker?”
“Ja, waarom eigenlijk, schat?”
We kunnen er smakelijk om lachen. Verzinnen van alles. Een gewoon keukentrapje volstaat. Bakjes op de grond kan ook. Een banaan laten snijden in zijn kinderstoel? Of gewoon op een stoel staan? En er misschien een keer afkukelen? En hoeveel wereldbewoners hebben eigenlijk een aanrecht?
Ik zie ze stralen op mijn scherm.
Leave a Reply