Ik luister naar het fluisteren van mijn lijf, zodat zij niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Dit is al jaren mijn lijf-spreuk. En vandaag is ze actueler dan ooit.

Meestal heb ik snel helder waarom ik iets mankeer. Zo herinner ik mij dat ik een hersenschudding had. Omdat ik diep na moest denken over mijn toenmalige baan als leidinggevende van een afdeling preventie in de GGZ. Die jas paste mij niet. Het was de start van mijn ondernemerschap. Een grote stap die veel denktijd nodig had. Het open raam waar ik tegenaan knalde hielp mij een handje.

Nu ik – uitgerekend in de Week van de Opvoeding – klachten heb en er corona in huis is, weet ik het nog niet precies. Wat betekent dit? Wat komt deze nare toestand mij vertellen? Behalve dat alle geplande Online OpvoedParty’s niet door kunnen gaan ?. Mijn stem laat het gewoon niet toe. Morgen mogen we eindelijk door de teststraat en einde van de week weten we meer.

Ik luister nog even verder. Tot die tijd hopen dat ik een milde variant heb of liever nog helemaal geen corona natuurlijk.

Wat doe jij in zo’n fase van niet-weten?